SUYA YAZDIKLARIM

Seçimler yaklaştıkça tansiyon artıyor, söylemler sertleşiyor, ben de çok merak ediyorum, acaba 30 milyon kadın seçmen 14 Mayıs’ta kime, kimlere  oy verecek? Peki seçim sonucu üzerinde bu derece etkili olan kadınlar siyasi partilerin kendilerine dönük söylemlerine kulak veriyor mu? Beklentileri nedir politikacılardan? Yaşananları nasıl değerlendiriyorlar? Ya seçilmiş kadın politikacılar hemcinslerinin dertlerine bugüne değin yeterince eğildi mi? Ne yazık ki son günlerde “ tek kadın parti lideri” konumundaki Meral Akşener’e yapılan sözlü saldırıların tanığı olduk, üstelik bununla da yetinilmedi, bir süre önce evi basıldı, “ ayağını denk alması ” tavsiye edildi, hatta Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından  “ bunlar senin daha iyi günlerin ” diye uyarıldı bile.  Üstelik geçen gün İyi Parti binasının kurşunlanması olayı bile pek de inandırıcı gelmeyen biçimde hırsız kovalayan bir bekçiye mal edilmedi mi? Bütün bunları izlerken acaba diyorum, siyasetçiler 14 Mayıs’ta sandık ...

  Bugünlerde  eski  diplomalar yeniden kıymete bindi. - Sahteydi gerçekti - tartışmaları sürerken, ben de yıllar sonra yeniden şu diplomamı bir göreyim diye düşündüm. E, kolay değil, önce  bizim  kitaplığı elden geçirmem gerekti. Söylemesi ayıp, evrakı mı  düzenli tutma konusunda pek titiz değilim, e h!  bir de  yıllarca süren  gazetecilik  sırasında  raflar doldu  taştı ,   evrak evrak üstün d e…   Neyse işte, önce bütün rafları elden geçirdim,  diploma filan  bulamadım, sonra sıra çekmecelere geldi, hepsini boşalttım, derken sonunda bir  karton  kutu elime geçti…Açt ı m baktım, ooo ,  içinde ilkokul, ortaokul, lisede çekilmiş resimlerim, karnelerim  filan  var, hatta eskiden pek moda olan hatıra defterimi bile buldum, hani hep  -sepet sepet yumurta, sakın beni unutma-  tekerlemesiyle bit erdi  yaz ılanlar, sararmış sayfaların  h epsini tek tek elden geçirdi...

Konca yaşamdan koparılalı çok oldu, derdimiz şimdi yeni yeni açan goncaların, güllerin vahşice yok edilmemesi, kızlarımızın kadınlarımızın gülen yüzleriyle, aydınlıklara doğru yaşam sürdürebilmesi.  Peki her yıl yüzlerce-binlercesi baskı altında tutulan, eğitimine engel olunan, küçücük yaşlarda evlendirilip eve kapatılan, bunlar da yetmediyse şiddete uğratılan, vahşice katledilen kadınımızın hakkını  kim koruyacak? Kadını “erkeğin eşiti” kabul eden, onurlandıran, yücelten “ medeni yasaların” geçmişi Cumhuriyet’le yaşıt, gelgelelim günümüzde kadını aşağılamayı hatta yok etmeyi hedefleyen vahşi çığlıklara niçin giderek artan boyutta tanık oluyoruz? -Nedir bunun sebebi?  -Cahiliye dönemine geri mi dönüyoruz? -Ne yazık ki evet…  “ Konca’yı yaşamdan koparıp atanlar, ” kendileri eğitim almadıkları gibi, kadınının eğitilmesine bile dayanamayıp karşı çıkıyorlar. Sözde! “kurallarına göre yaşamak istedikleri Kur’an-ı Kerim” i bile, uygulamada eğip bükerek kendi ...

Siyasi ortamın toz dumanı arasında, üstelik de haftalardır deprem-sel felaketine odaklanmışken insanın bir an bile dönüp geriye bakma fırsatı olmuyor. Siyaset sahnesinde Hüda-Par, Hizbullah ve AKP bir arada konuşulurken Konca Kuriş’i düşündüm. Ülkenin en muhafazakar yörelerinden birinin tutucu, ezici, boğucu atmosferinde, kendi kendini eğitirken kitaplar deviren, Kur’an-ı Kerim’i defalarca hatmeden Konca’yı…  “ Kadının var oluşunu, geçmişini, geleceğini, yarından beklentilerini sorup sorgulayarak  kendini yeniden var eden, Mersin’de bir yıldız gibi parlayan bu beş çocuk annesi güzel kadını, sırf -Kur’ana bağlı kalalım- dediği için işkenceyle yok eden gözü dönmüşler, Konca’dan, kadınlardan ne istiyordu?” diye düşündüm… O kanlı katillerin din kisvesi ardına saklanarak ne istediği malum, kadını yok etmek, görünmez kılmak, etkisizleştirmek…  Peki ama Konca ne istiyordu? “Müslüman bir kadın olarak haklarımı istiyorum.Bugünkü Kur’an meallerindeki hatalardan çok şikayet...

  Büyük deprem sadece 10 kenti değil, tüm ulusu mahvetti, ama ne var ki    “ateş sadece yine düştüğü yeri yaktı…”  Hem de öyle bir yaktı ki, yeniden toparlanıp ayağa kalkmak sadece depremzedeler için değil hepimiz için çok zor olacak. Asla unutmayacağımız bu acıyı  şu anda  hep birlikte yaşıyoruz, içtiğimiz sudan, başımızı koyduğumuz yastıktan, üstümüze çektiğimiz yorgandan bile utanıyoruz. Gülümsemek şurada dursun, geleceğe dair umut beslemek artık çok zor, hatta imkansız.  B eynimizde  s ürekli   çınlayan soru şu:   -Depreme nasıl oldu da böyle hazırlıksız yakalandık ?   B u felaketin geleceğini bile bile nasıl gafil avlandık?     Peki bu soruyu biz kendimize sora sora nereye varabiliriz?  “ Yapabileceğimiz ne vardı da yapmadık ? ”  sorusunun muhatabı biz miyiz? Yoksa başımızdakiler mi?   Ama başımızdakiler “ kader planı”  diyorsa, Cumhurbaşkanlığının  R esmi  S itesinde vatandaşın, Erdoğan’...