SUYA YAZDIKLARIM

Namık Kemal Ortaokulu yıllarında okul çıkışlarında dadandığımız bir pastane vardı, bağıra çağıra tezgahın arkasında sıraya girerdik: - Amca bana bi sosisli, ama hardal koyma -Bi kaşarlı tost yapsana  amca -Amca şu poğaçayı verir misin? Benim isteğim hep aynıydı, “ amca bir acıbadem kurabiyesi !” O yıllarda annem birgün elimden tutup, “ gel seninle bir yere gideceğiz ” demiş, beni Maltepe’de, Gölbaşı Sinemasının bulunduğu Gölbaşı Apartmanına götürmüştü. Üst katlara çıktık, bir dairenin kapısını çaldık, epey bekledik, sonra beli bükülmüş, saçları bembeyaz olmuş bir ninecik açtı kapıyı, bizi içeri buyur etti: -Hoşgeldin kızım, içeri girin, bak çay ve şeker şurada, haydi güzel bir çay demle de içelim. Tek gözden ibaret odada yalnız yaşadığı anlaşılan sevimli ninecik, benim başımı okşayıp, koltuğuna oturdu. Annemle sohbetlerine kulak kabarttım: -Masume’ciğim Vedat hiç görünmedi bu aralar, sağ olasıca, geldiğinde de karşımda 10 dakika ya oturur ya oturmaz, ateş alır gibi ...

Yaşadıklarımız o anda ne kadar keyif verirse versin, “ elimizden kayıp gittiğinde, ” yani artık ulaşılmaz olduğunda öylesine artırıyor ki değerini, anlatılamaz. Ah gençliğimiz, o güzel sofralar, muhabbet, büyüklerden kalbimize sıcacık akan karşılıksız sevgi... E, şimdi yok ki Keçiören ’deki o ev, Cihannüma mı denirdi çepeçevre camlı, hoş manzaralı, ferah salonlara? Neydi o güzelim bahçe, hele de alt sınırına çit yerine dikilmiş bembeyaz zambaklar... Sanki birazdan Keriman Hanım  (*) bahçe kapısında elinde bakır siniyle görünecek: - Kuzum, haydi bakalım, çay da demlendi, soğutmayalım böreği Diyecek . Fırından yeni çıkmış sinideki, dumanı tüten, nar gibi kızarmış börek acaba pırasalı mı? Yok yok, peynirli pazılı yapmıştır Keriman Hanım . Belli ki sabah saatlerini mutfağında böreğin iç harcını ve hamurunu hazırlamakla geçirmiş, misafir kapıyı çaldığında siniyi fırına sürüp, çayı demlemiştir... İşte börek o börek... Yıllar geçti Keriman Hanımı görmeyeli... Kızının, Emine ’nin (**) ...