SUYA YAZDIKLARIM

Yaşanan son uçak kazalarını, Potomac nehrine yanarak düşen helikopterle uçağı, yaşamdan kayıp giden bahar dalı gibi zarif buz patencilerini (*) aklımdan silemiyorum, bir de Kartalkaya’daki faciada kaybettiklerimizi… Sabah bembeyaz karda keyifle kayıp, gece derin uykularında alevlerin yuttuğu otuz altı masum çocuğumuzu unutabilir miyiz? (**) -Zavallı çocukların son anlarını düşündükçe kahrolmamak mümkün mü?  -Son nefeslerini verinceye kadar, “anne babamız bizi mutlaka kurtarır” diye acıyla beklemediler mi? - “Son dakikalarında”   insan ne düşünür? Bunu bilebilir miyiz? O “ son ”dan geri dönüş yoktur ki anlatsınlar… Ben sanırım, şanslılardan biriydim, ellerim şimdi klavyede, sizinle bir “son dakika” olayını yıllar sonra, tam da şu anda paylaşmak istiyorum: Lider Muammer Kaddaf i ile görüşmek için Trablus ’a gideceğiz, ancak, uçak şurda dursun, kuş bile uçamıyor Libya semalarında, çünkü ülke ambargo kıskacında, hava sahası kapalı, o yüzden önce Tunus ’un Cerbe Adası ’na...

          Kaddafi ile Sirte’deki ünlü çadırında  Keşke insanın parası olsa, yaşamındaki sorumluluklardan sıyrılabilse, Jules Verne’nin kurguladığı gibi  “ İki yıl okul tatiline çıkabilse ” diye düşündüğüm çok olmuştur. “İki yıl olmasa da yaşamımın en eğlenceli zamanlarını seyahatlerde geçirdim ” desem, bana kim kızabilir? Bir kere mesleğim gereği o kadar çok seyahat ettim ki, hem dünyanın önemli merkezlerinde işler yapmış oldum, hem o ülkelerde basının işleyişini yakından gözlemleyebildim. Tabii bu iş seyahatlerinin getirisi de o ülkeleri “işten artan zamanlarda” gezmek oldu. Gezilerimiz paylaşmaya kalksam sayfalar yetmez. Gezip gördüklerimden bir kaç küçük not versem nasıl olur? - Şam : Kent, 80’li yıllarda herkesin (!) Fransızca bildiği modern binalarla donatılmış bir batı başkenti gibiydi. Sokaklarda bile ikram edilen sert kahve, “ kakuleli mırra ” egzotik Ortadoğu’dan nasıl gizemli kokular, esintiler getiriyordu. Şam’da, devlet adamlarına ...