New York Üçlemesi 3-Rüya mı bu? Çantam bulundu...

-Yupiiiiiiiiiiiiiiiii

Bu neşeli  haykırış, Manhattan’ın göbeğindeki tüm gökdelenlerde yankılandı... E, kolay mı dostlar? New York’ta çanta kaybetmek ne demek? Felaket, hatta felaketin de ötesi demek. Pasaport, kimlikler, kredi kartları, biraz nakit para... Komik ama, “uğur getirir!” diye halamın koyduğu bir at kestanesi ve palamut... Hepsi çantada.


-Peki çanta nasıl bulundu?


-Anlatayım... Haşarı! gri çantam, küçücük, omuza asılan cinsten, uzun saplı ve gayet sıradan görünümlüydü. Mağazanın birinde bir ceket deneyip bırakmıştım. Ceketi denerken çantamı da askıdaki başka bir ceketin üstüne aksesuar gibi asmışım. Aynı anda da çantayı unutup çıkmışım mağazadan (dalgınlığım bilinir, ayrıca elde şemsiye, başka bir alış veriş çantası vs. var) Neyse işte, çantamı orada bıraktıktan saatler sonra, Central Parktan telaş içinde ayrılıp, filmi geriye sararak daha önce uğradığımız her yere tekrar girip baktık, yok, yok, yok… Evet artık çantadan ümidi kesmişken yaşasınnnnn! Tam karşımdaki askıda duran  bir ceket ve omzunda asılı çanta, benim çantam... 

Olayı duyan mağaza sorumlusu, “çanta askıya aksesuar gibi asıldığı için dikkati çekmemiş ve çalınmamış, New York’ta bu bir mucizedir” dedi...


-Eee sonra?


-Mutlu mu mutlu bir öğlen yemeği yedik önce, hatta şampanya bile içtik. Sonra planımızın diğer maddelerini uygulamaya koyduk...

İlk durak Barnes and Noble idi. Ne çok olay ve isim aklıma geldi... Örneğin eğer İsmail Cem sağ olsa, kimbilir nasıl altını üstüne getirirdi rafların diye, ya da Süleyman Demirel eğer kitapçıya uğrayacağımızı bilse kim bilir hangi kitapları ısmarlardı... Bir resmî gezisi sırasında Demirel, çok yakınındaki isim Mehmet Dülger’e 3 bin dolarlık kitap ısmarlamıştı da biz tanık olmuştuk.  (Gerçi Amazon sayesinde bir tıkla kitap en geç bir iki hafta içinde elinde ama... Uzayıp giden kitap raflarının arasında dolaşmanın keyfini hiç verir mi bu?) 

Maşaallah, şimdiki siyasetçilerin kitap mitap okumaya hiç ihtiyacı yok, alimallah hepsi birer şeyh ül muharririn! (yazarların şahı...) Neyse, uzun süredir yeniden basılmasını beklediğim kitap nihayet yayınlanmıştı onu da aldım (Sofia Tolstoy’un günlükleri.)

Sonra New York Metropolitan’da aslında saatler harcamak varken rüya gibi ama kısa bir tur yapıldı. “Şu güzelim lahitlerin  bizim müzelerimizde olması gerekirken burada ne işi var?” Diye bir kez daha hayıflandık.

Broadway için New York’a gitmeden haftalar önce onlarca seçenek arasından seçim yapılmıştı, West Side Story... Ama muhteşem müzikali beyaz perdede görmekle sahnede görmek neden “dağlar kadar farklıydı?” Neden bir sürü şey sanki eksikti? Örneğin Maria’yı  Natalie Wood’un oynamayışı bu kadar mı düş kırıklığına uğratırdı insanı? Yoksa perde açılmadan önce yapılan o tatsız anons mu bize turist olduğumuzu ve oyunun bal gibi turistler için sahneye konulduğunu hatırlatıp gözümüzden düşürmüştü.... (Sayın izleyiciler, şimdi dikkatle dinleyin, oyun sırasında sakın fotoğraf ve video çekimi yapmayın, asla flaş kullanmayın, bu durum sahnede oyuncuları çok zor durumda bırakabilir vs. vs.) 

Herşeye rağmen Broadway olağanüstü pırıltılı etkisiyle hala Broadwaydi... Beyaz Limuzinler, siyah limuzinler birbiri ardına müşterilerini tiyatroların kapısına bırakıp alıyordu. Salonlar, fuayeler, sokaklar, kaldırımlar, Broadway’de her yer, mide bulandıracak kadar bıktıran, buram buram parfüm kokuyor, şık hanımların dekoltesindeki pırlantaların ışıltısı da aynı usandıran etkiyi yaratıyordu.
İşin komik yanı, sokak sandviççileriin yine en iyi işi yapıyor olmasıydı.

Eee, gece nasıl bağlanacaktı?

Bütün ünlü jazz şarkıcıları ve çalgıcılarının yolunun mutlaka bir kez geçtiği Cotton Club’a gidilmez miydi örneğin? Ya da dondurma yemek için Time Square’a?

Ya da Manhattan’ın tepesinde helikopterle bir gece turu atılsa nasıl olurdu?
Cotton Club’da yer yoktu, rezervasyon için geç kalınmıştı, Time Square'e de her gece gidilmezdi ki canım. Helikopter turu ise ilginç olabilirdi ama daha ilk gün “gündüz turu” yapılmış ve bol bol fotoğraf çekilmişti, gece de bari “uykusuz gezginlere kalsın”dı...

New-York’taki son saatler yine “siren sesleri eşliğinde” uyur uyanık otelde geçirilse daha iyi olacaktı. Buna karar verildi. Üstelik gece bitmeden bavullar toplanacak ve sabahın köründe Washington DC’ye kalkacak Amtrak’a (**) yetişilecekti.
Siren seslerini duymamak için uyumadan önce Ipod’dan en uygun parça seçildi:
New York New York (Frank Sinatra)
Frank Sinatra - New York New York | Müzik Dinle
http://www.dilay.net/frank-sinatra/new-y...">

(*) https://www.musement.com/us/new-york/the-met-metropolitan-museum-of-art-v/?gclid=CjwKCAiAzrWOBhBjEiwAq85QZ38dj9sHc14v4JQefGrWkiOWTabL5DK9VkyhFyhGU_p0vwP6Nh9-lBoCQvQQAvD_BwE&gclsrc=aw.ds

(**)Amtrak-Amerikan Trenyolları Şirketi-New York-Washington arasında her saat başı kalkan konforlu bir katar.

New York Üçlemesi 2- Bu şehirde camlar nasıl silinir?

Ön not: Ne güzeldi eskiden seyahatlerimiz. Pandemi filan yoktu, hele hele  kur patlaması da yaşanmamıştı… Sizlerle o güzel  günleri paylaşayım istiyorum Pazar kahvenizi içerken. N.E.

Bütün gece yağmur yağdı. New York'a mahsus kesintisiz siren sesleri ise dün gece yoktu nedense. Jetlagı (*) atlatamayıp TV’lerde  ne kadar haber, dizi, talkshow varsa izledim.

-Hay Allah, ne olacak bu Amerikanın hali? New Yorklular da bu yüzden mi kendilerini viskiye vurdular acaba?

Ne yağmurdu ama... Şemsiyeler gündüz de dayanmadı, kahvaltı için arkadaşlarımızla buluşmaya çıktık, bizim bir gün önce de takıldığımız kafeye gelecekler. Girip oturuyoruz.


-Aaa aynı karı koca değil mi?


-Evet dün de buradalardı (onlar da bizim için aynı şeyi düşünüyorlardır!)


-Evet ama bu bizim burada geçireceğimiz topu topu son 72 saatten biri, oysa onlar belli ki buralı, baksana köpekleri ayaklarının dibinde.

“Yaşlı çift yanyana kahvaltı ediyor. Ne var bunda diyeceksiniz?”  İkisi de kulaklıktan müzik dinliyor, birbirlerine tek kelime bile etmiyorlar. Dün de aynı durumdaydılar. Demek ki bu da “iki kişilik bir yalnızlık.”

Arkadaşlarımız geliyor, sarılıp öpüşme, hasret giderme faslı, anlatıyorlar:


-İkimiz de dur durak bilmeden çalışıyoruz, evimiz İkinci caddeyi kesen sokaklardan birinde, 48. Kattayız. Evde hiç yemek pişirmiyoruz, zaten New York'ta hiçkimse yemek yapmıyor. Kahvaltımız bile sokaklarda. Evde haftada bir temizlik yapılıyor, zaten küçük bir stüdyo dairesi, Martinik’li bir kadın geliyor, 70 dolar veriyorum. New York belediyesinin kuralları uyarınca camlara yaklaşması yasak. Zaten camlar açılmaz. Hep merak ederdim ‘bu şehirde camlar nasıl siliniyor?’ diye, meğer sadece yağmurla yıkanırmış. Büyük kuruluşlar filan arada bir asansörlü şirketlere temizletiyor ama New Yorklu için cam silme diye bir kavram yok.

-Sosyalleşme kavramı da yok. Aşkların, zaten artık tarihe karışan evliliklerin (yüzde 70’i boşanmayla sonuçlanıyor) hatta sırf cinsel amaçlı beraberliklerin bile kurulduğu tek yer internet, Tinder filan gibi siteler.

-Gördüğünüz gibi New Yorkta 16 bin evsiz yaşıyor. Tümüyle halkın katkılarıyla yaşamaya çalışıyorlar.Çok soğuk günlerde spor salonları ya da metro istayonları onlara açılıyor ama oralara bile isteksiz gidiyorlar, büyük çoğunluğu mental olarak geri zaten. ABD genelinde ise 10 milyon evsiz var. (Bilmez miyim? Beyaz Sarayın karşısındaki çadırında yıllardır yaşayan, protesto pankartlarıyla her şeyi protesto eden kadını mesela? Türkiye’de niye evsiz yok gibi peki? Biz daha mı zenginiz Sam Amca’dan? Yoksa daha mı vicdanlıyız?)

Kahvaltı bitti. Sokağa atmalıyız kendimizi. Evet sokaklarda öyle çok evsiz var ki, kimi çok donanımlı, uyku tulumu, küçük el arabası, hatta termosunda sıcak kahvesiyle... Kimi ise çok dağınık, bir kartona serilmiş yatıyor, buram buram hissedilen sidik kokusu ondan geliyor. Pek çok yerde ilanlar var, taksilerdeki ekran bile New Yorkluları evsizlere yardım yapmaya çağırıyor. Bir kilisede asılı ilan, haftanın belli günlerinde gönüllü bir grubun sıcak yemek dağıttığını anlatıyor.

Ufff, bu ne karabasan, acaba Central Park biraz ferahlatır mı? Hızlı hızlı yürürsem 5 dakikada oraya varırım... Aaaa önce şu mağazada birşeyler mi baksam? Bir ceketi deneyip bırakmak, hızla tekrar yola koyulmak

Ve kulağıma çalınan Türkçe konuşmalar... Aaa çekçek pedalındaki gençler Türkmüş meğer, ayaküstü bir sohbette:

-Genellikle biz üniversite gençleri bu işle uğraşırız. En büyük işletmeci bir Türk, Cevdet Bey... Haftada 150 dolara çekçeği ondan kiralarız, üstüne kazandığımız para bize kalır. Faytoncular arasında da Türkler var. 50 dolara yarım saat gezdirirler parkı. Biz ise 25 dolara.

Faytonlarda atın kuyruğunun altında dev bir plastik kutu var. O yüzden pislik yere düşmüyor. (Büyükada’nın bir zamanlar bitmek tükenmek bilmeyen at pisliği kokusu!)

param...

New York’un göbeğinde olup da kentten bu kadar uzak kalmak nasıl mümkün olabilir? O romantik gölcükler, nazlı nazlı suya değen söğüt dalları, sessizlik...(Ankara’nın güzelim yeşilliklerine imar planlarını bir gecede değiştirip gökdelenleri konduruveren Melih Gökçek’in kulaklarını çınlasın mı?)



-Jackie (Onasis Kennedy) de bu parkta mı huzur bulurdu saatlerce dolaşırken? Hele son zamanlarında! Yakında öleceğini biliyordu. Vasiyetnamesini burada mı kaleme almıştı acaba?


-Central Parka bakan dairesi muhteşemmiş... Bir tek o değil ki, ünlülerin çoğunun o binalarda dairesi var. İşte şu da Watergate yerleşkesi. Orası da ünlülerin adresi.


-Şurada da bir resim çekmeli, burada bir kahve içmeli derken Central Park’ta tam iki saat geçiyor. Her taraf sincap dolu, adeta evcilleşmişler ama hiçbir hayvana dokunulmaması için heryerde kuduz uyarıları var...

-E, şimdiki istikamet?


-Tabii ki Barnes and Noble... Şu elimdeki kitap listesini tamamlamak istiyorum. Broadway için bilet de alacağız...


-İyi de senin el çantan nerede?


-Aman Allahım, çantam yok... Ay ay ay, nasıl olur? Pasaportlar, kredi kartları kimlikler,

Jetlag: Uzun uçak yolculukları sonrası varılan kentteki zaman farkına vücut ritminin alışamaması durumu.