SUYA YAZDIKLARIM

Bugün bayram ziyaretlerindeydik, bir büyüğümüzün evinde güllü lokum eşliğinde kahvelerimizi yudumlayıp, tatlı tatlı sohbet ediyor, bir yandan da evin haşarı kara kedisiyle oynuyorduk, bir ara evin delikanlısı Selçuk sordu: -Nursun Abla, siz Kartalkaya’daki o yanan otele gidiyormuşsunuz ya, Ünsal Ünlü yangın sonrası senden bahsetmişti, haberin var mı? -Yoo, farkına varmadım, ne demiş? -Yavuz Donat bir yazı yazmış da,  onun üzerine bahsetmişti… Şanslı günümüzmüş, Ankara’da trafik rahat akıyordu, o sayede yakınlarımızı art arda ziyaret edip, sevdiklerimizle kucaklaştık, hasret giderdik, evimize döndük. Önce Yavuz Donat’ın yazısını buldum: “Gazeteci kardeşim sevgili Nursun Erel ... Yıllarca Kartalkaya'ya gitti... Her kış... Okullar tatile girince. O otelde kaldılar... Grand Kartal' da. Dün... Nursun'la konuştum... Uzun uzun. "Çocuklar artık büyüdüler... Birkaç yıldır gitmiyoruz" dedi. Ve... Oteli anlattı: - İhmaller zinciri... Hangisini anlatayım? Otel esk...

Yaşanan son uçak kazalarını, Potomac nehrine yanarak düşen helikopterle uçağı, yaşamdan kayıp giden bahar dalı gibi zarif buz patencilerini (*) aklımdan silemiyorum, bir de Kartalkaya’daki faciada kaybettiklerimizi… Sabah bembeyaz karda keyifle kayıp, gece derin uykularında alevlerin yuttuğu otuz altı masum çocuğumuzu unutabilir miyiz? (**) -Zavallı çocukların son anlarını düşündükçe kahrolmamak mümkün mü?  -Son nefeslerini verinceye kadar, “anne babamız bizi mutlaka kurtarır” diye acıyla beklemediler mi? - “Son dakikalarında”   insan ne düşünür? Bunu bilebilir miyiz? O “ son ”dan geri dönüş yoktur ki anlatsınlar… Ben sanırım, şanslılardan biriydim, ellerim şimdi klavyede, sizinle bir “son dakika” olayını yıllar sonra, tam da şu anda paylaşmak istiyorum: Lider Muammer Kaddaf i ile görüşmek için Trablus ’a gideceğiz, ancak, uçak şurda dursun, kuş bile uçamıyor Libya semalarında, çünkü ülke ambargo kıskacında, hava sahası kapalı, o yüzden önce Tunus ’un Cerbe Adası ’na...