Brugge’den hoş ve zarif bir esinti, “bobin danteli”

Masallarda geçen kentlere benzettim Brugge’ü, sanki Hansel ve Gretel birden şu evden çıkıverecek, ya da Rapunzel upuzun saç örgüsünü kulenin tepesinden aşağı sallandıracakmış gibi. 

Parke taşla döşeli daracık sokaklar, önümüzden geçen fayton, yansıyan güneşte pencereleri altın suyuna batmış gibi parlayan evler “gerçek olamayacak kadar” güzel görünüyor gözüme. Sabahın erken saatlerinde sessizlikte böyle düşünürken, öğlene doğru turist akınına uğrayan bu küçücük kasaba biraz “lunaparka mı dönüşüyor?” Diye kaygılanıyorum.

Ya o güzelim dantellere ne demeli?

Ah, iki gündür sabah akşam elime alıp incelediğim, birer esintiye benzettiğim o zarif danteller… Kar gibi bembeyaz ya da yılların soldurup beje döndürdüğü harika danteller… “Dokunmaya bile kıyamadığım şu dantelleri kim bilir yıllar önce hangi yetenekli parmaklar tasarlayıp örmüştü?” Diye düşünüyorum…

Bir dantel tutkunu ve “elinden tığıyla klavyesini asla düşürmeyen biri” olarak, burada görüp hayran olduğum “bobin danteli”nden söz edeyim sizlere…

“Atkı-çözgü mantığı” ile ve ahşap bobinlere sarılan incecik ipliklerle bir yastığa tutturularak yapılan dantel o kadar zarif ki, “keşke ben de yapabilseydim” dedim. 

Bir kaç gündür karşılaştığım ve derin sohbetlere daldığım doğma büyüme Brugge’lü Lieve Pickery bana işin inceliklerini gösterdi. Bobinleri yıldırım hızıyla değiştirerek danteli ilerleten Pickery’e hayran oldum ama bu karışık tekniği yapmayı doğrusu ya göze alamadım. Pickery bu tekniği, çocukluğunda büyükannesinden öğrenmiş,  sonraki kuşakların pek ilgili olmadığını ve bu dantellerin kaybolmaya yüz tuttuğunu üzüntüyle anlattı.

Ben de üzüldüm, her güzellik, sonunda yok olmaya mahkum mu olmalı?

Corona Günlerinde Aşk!

Marquez Ustanın toprağı bol olsun, evet evet aynen onun o muhteşem romanındakine (*) benzer günlerden geçiyoruz. Cesetler etrafımızda yüzmese de televizyon ekranında, internette korkunç görüntüler dolaşıyor... Salgın can almada her an katlıyor rekorunu. Dün İtalyada  384 kişi can vermiş, İspanya’da benzer bir durum yaşanıyor. Dünyada hastalığın görülmediği ülke kalmamış. Çin yüzlerce kayıp verdikten sonra yakasını Corona’dan  kurtarmış gibi, dünyanın diğer ülkelerine yardım faaliyetinde... Bizde ise durum tam olarak bilinmiyor! Yetkililerin açıklamalarına güvenmek zor çünkü... Her kafadan bir ses çıkıyor,  bu virüsün ilacı yok, aşısı yok... Tek çare dış dünya ile teması kesmek, yani eve kapanmak...

Peki kolay mı?

Olur mu hiç? Hele bizim durumumuzda... Feyzan’ın geçirdiği sebebi bilinmeyen (**) hastalık yüzünden hastanelerde haftalarımızı geçirdik, derken ameliyat (***) denildi, haydii gelsin yine hastane günleri ve  tecrit. E, “tam çıktık evimize geldik” diye sevinirken bir Corona salgını başlamaz mi?

“İMDAAAT” demek geliyor içimden ama faydası yok ki.

Biz de kendi çözümlerimizi bulmaya çalışıyoruz. Biri tabii ki el işleri... Annem beni bir yaz tatilinde Sivas’a büyük halamın yanına yollamıştı. Okullar tatildi, 13 yaşındaydım, çalışan anne babanın çocuğu olunca böyle yürüyordu hayat. Hoş, benim o yalnızlıklarına acıdığım arkadaşlarım gibi boynuma asılı bir anahtarım yoktu, eve döndüğümde kapıyı çalardım, küçük halam Şadiye gülümseyerek açardı, çünkü bizimle otururdu. İşte o yaz tatilinde annem meğer gizlice Şefika Halama mektup yazıp, “Nursun’a dantel örmeyi öğret”  demiş. Sıcak bir öğleden sonraydı, halam “haydi çarşıya çıkalım, sonra Cıbıllar Parkında (****) oturur, dondurma yeriz” deyince havalara uçtum, ilk durağımız bir tuhafiyeci oldu. Halam bana rengarenk dantel ipliklerini, tığları gösterip, “seç bakalım” deyince, gözüm ebruli yeşil renkteki fındık kukalara takıldı, ne bileyim onların dantel iplikleri arasında en incesi, en zor örüleni olduğunu...

 İşte o günlerden bugünlere en sevdiklerim arasındadır dantel örmek, dünyanın her yerinden dantel modellerini araştırıp incelemek, hatta bulabilirsem dantel müzesi gezmek...

İşte Corona salgını dünyayı sara dursun evde vakit geçirirken, o işlerini biraz biraz evden yürütmeye çalışıyor, ben habire yemek yapıp, kitap okuyup, dantel örüyorum... Kitap kulübümüzde bu ayın kitabı Idaho (*****) idi. Yazarın ilk romanı olmasına karşın, yazım tekniğine, kurgu yeteneğine ve betimlemelerine hayran olmamak mümkün değil ama dağlar kadar farklı bir atmosferde yaşananlarla içiçe geçmek zordu, yine de acı ama yararlı ilacı içercesine okuyup bitirdim. Anlayamadıklarım, anlam veremediklerim yüzünden üstelik, bir kez daha geçtim üstünden.

Peki aşk bunun neresinde? diyeceksiniz...

Aşk tuhaf bir delilik halidir değil mi? Saplantıdır, tutkudur... Bunca yıl sonra aşk mı kalır? Diyenlerinizi de duyuyorum.

Valla, öyle günler haftalar aylar geçirdik ki, şu sırada yaşadığımıza şükrediyoruz. Sabah kalkıyorum ve ve yaşadığımızı farkederek müthiş bir sevinç duyuyorum...4 (DÖRT) aydır evde  burun buruna yaşıyoruz ve doğrusu şu ki hiç  sıkılmadık. Aslında  günlerce süren “hayati tehlike” durumu sırasında dünya simsiyah görünüyordu... Geceyle gündüzün farkı kalmamıştı hani, yatmak uzanmak dinlenmek sadece bir andı, haramdı yaşamak, suyun tadı bile acılaşmıştı... Demek ki bazı şeylerin değerini daha iyi bilmek gerekiyormuş. Bunun çok net farkındayım şimdi. Ayrıca ikimizin de o kadar çok işi gücü, okunacak kitabı, uğraşılacak hobisi var ki... Sıkılmaya zaman mı kalır?

E, şimdi dışarıda kar yağıyor ama biz sıcacık kovuğumuzda dünyaya kapımızı kapatmış, yaşayıp gidiyoruz. Dünyaya kapanmak dediysem o kadar da değil, telefonlarımız durmuyor, hatır sormalar, üzülmeler, gülüşmeler, fıkralar devam. Sonra kapımız çalınıyor, bir bakıyoruz ev yapımı bir şişe zeytinyağı, bir şişe şarap gelmiş kadim dostlarımızdan... Asuman’la hayal kurduk bugün:

-Tekneyle açılsak, Kalimnos’un uzak bir koyuna demirlesek... Mustafa bize Cem Karaca (******) dinletse...

Aaa cevizli çörekler pişmemiş midir artık, fırını kapatayım. Çay da demlesek ne güzel olur... Hadi Netfliks... Blacklist seyredelim mi?

-Dur o bölümü geçmeyelim, Mehmet’le seyrederiz... Başroldeki kız, bizim torunun büyümüş hali değil mi sence?

Hayat böyle de çok güzel değil mi, siz ne dersiniz?

(*) Kolera Günlerinde Aşk Gabriel Garcia Marquez

(**) Bayındır Hastanesi 12 Aralık 2019

(***) Kalp Merkezi Cebeci

(****) Sivas-Cıbıllar Parkı

(*****) Idaho Emily Ruskovitch- Yapı Kredi Yayınları

(******) Çok Yorgunum Cem Karaca https://youtu.be/p_ibErhjDS8