Paris ’lerde yaşayan arkadaşımı çok özlemiştim, neyse ki Eylül ayında gelmişti, iki gün görüp döneyim dedim, kalktım İzmir’e gittim, buluştuk, İpek ’le Togan da bize eklenince “muhteşem dörtlü” olduk, dedi ki: -Ankara’ya dönüp n’apacaksın, dönme bize takıl… Ben zaten dünden razı, “tamam” dedim, yollara düştük, ver elini Çeşme, Foça, Cunda Adası, Ayvalık, Bodrum… Yollar boyu konuştuk, gülüştük, dertleştik, eski dostlarımızla, akrabalarla buluştuk, bi sohbet bi sohbet… Derken veda vakti geldi, bi burukluk, bi yalnızlık, bi terkedilmişlik duygusu… Benim bu kardeşten ileri arkadaşımın özelliğidir, kati surette laf dinlemez, asla eli boş gelmez, bana da “ tam zevkime göre, hem de üstüme tıpa tıp uyan ” (nasıl beceriyorsa!) bir pantolon getirmiş sağolsun… Güzelim seyahatimizin anıları aklımda, Ankara ’ya dönünce, “ taaa Paris’lerden gelen son moda” pantolonumun paçasını biraz kısalttırmak için, terziye götürdüm… Götürüş o götürüş… Unuttuuuum, gitti! Aradan g...
Mürekkep kokan sayfalarda şimdilerde bize yer yokmuş, eh, ne yapalım? Açılsın bari hayali sayfalar... Oysa onlara yazmak tıpkı suya yazmak gibidir. Kayboluverir gider.