Sabah yapılacak görüşmeler-toplantılar iptal oldu ama diğerleri çoktan sıraya girmiş: Bir de tamire verilecek ceket vardı, unutulan telefonla birlikte alır, pür telaş çıkarsın… Ankara’nın gözünü seveyim, terzisi, tuhafiyecisi, pazarcısı hep tanıdık, bildik ve dost… -Aloooo, Selçuuuuk, ceket getirsem bugüne yetiştirebilir misin? Kolları iki santim kısaltılacak -Abla getir, yetiştiririm -Ama park etmek zor senin orada? -Dert etme ben yol kenarında durup alırım ceketi senden -Aslansın ya Selçuk -Abla yalnız bugün Cuma! Öğlene kalma, Tunalı’da trafik işlemez, millet sokaklara taşıyor namaz için… (Tunalı Hilmi Caddesi Ankara’nın göbeğindedir, ticaretin de kalbi orada atar) Neyse, öğlene kalmadan ceket teslim edilir, sıra şimdi unutulan telefonda, istikamet Emek Mahallesi, basarsın gaza… -Aloooo… Canım ben geldim, aşağıdayım telefonu getirdim -Yukarı gelsene,kahve içelim Telefon verildi, görev tamam. Şimdi istikamet Farabi, pastane… Bereket yakınında park yeri var, şanslıyı...
Mürekkep kokan sayfalarda şimdilerde bize yer yokmuş, eh, ne yapalım? Açılsın bari hayali sayfalar... Oysa onlara yazmak tıpkı suya yazmak gibidir. Kayboluverir gider.