Salgın, yasaklar, karantinalar, yalnızlık derken hepimiz karabasanlardayız. Hem de aylardır...
Kendi adıma söylüyorum, onca çaba boş, dipsiz kuyuda kayboluyor, kaç zamandır süren şu kütüphane temizliğinde olduğu gibi... Onca yıllık mesleğin kimi hüzünlü, kimi pırıltılı, hatta neşe saçan anılarına dayanak olan belgeler... Fotoğraflar... O günleri coşkuyla yaşarken, gün gelip de tozlara bulanmış sisli yaşanmışlıklara tekrar dalmanın böylesine hüzün yaratacağı aklıma gelir miydi?
Günler geceler geçmek bilmiyor. Ne kadar değerliymiş meğer anlamsız işler için bile sokağa çıkıvermek, direksiyondayken günü kafanda evirip çevirmek...
-Önce Tunalı’ya giderim, hanidir istediğim şu kazağa bakarım, zaten AVM’lerden içime fenalık geliyor. Birbirinin kopyası mağazalar itiyor insanı. Tunalı’da her zaman farklı bir şey bulursun. Hatta bakarsın birisine bile rastlamışsın, kahve içersiniz. Neydi o David Barchard’la karşılaşmanız? Ayaküstü sohbetiniz? İnanamıyorum onun bu dünyadan sessizce çıkıp gittiğine... Çetin de öyle olmadı mı? (*) Hem de o Pazar günü yazışıp gülüşmüyor muydunuz? Ölüm böyle işte, apansız... Dönüşte Dalyan’a uğrarım, iri dil balığı gelmiştir belki... Aaa keşke akşam Mehmet de uğrasa, nar gibi kızarmış, tavadan yeni çıkmış dil balıkları, nefis bir salata... Bir kadeh de buz gibi beyaz şarap... Üçümüz dertleşir konuşurduk ne güzel...
-Yok canım şikayet etsem de yaşam o kadar tatsız değil...
Günlerdir bir söyleşiye hazırlanıyorum, Erendiz Atasü ile karantina günlerinde iyice moda olan “zoom”da buluşup, ekrandan konuşacağız... Yazarlığını, yaşamını, memleketin durumuna bakışını merak ediyorum. Bendeki kitaplarını günlerdir yeniden evirip çeviriyorum, sanal ortamdaki alıntılara bakıyorum. Bu süreç nasıl da canlandırdı, hayata bağladı beni...
Önceki yıllarda okumuştum Atasü’nün kimi kitaplarını, “Dün ve Ferda”yı ise nedense başlayıp, rafta bırakmıştım... Bir kaç gündür elimde... O kadar ki, her sabah karanlıkta gittiğim fizik tedavide, acı veren işlemlerin ardından, teknisyen omzuma sıcak havlu koyup odadan çıkar çıkmaz:
-Ohh, şimdi gelsin keyifli dakikalar deyip elime alıyorum...
Ne çok şey düşündürdü “Dün ve Ferda” bana... Ülkenin defalarca geçtiği karanlık süreçleri, hele şu 12 Eylül döneminde yaşanan acıları, adaletsizlikleri anımsatıp, bugünle kıyaslattı...
-Bu ülkenin kaderi hiç mi değişmeyecek? Nedir bunca acı, eziyet? Üstelik bunları yaşatanların asla bedel ödemeyişi... Yeter be!
Diye haykırmak geçiyor içimden...
-Sadece o karanlığa sürükleniş mi etkiledi kitapta anlatılan?
-Hayır... Pek çoğumuzun yaşadığı ama dillendiremediği, hatta kendi kendine bile itiraf edemediği kadınlık serüveninde yaşananlar, evliliklerin arka odası, anne-baba ile kopuş süreci, hele dünyaya getirdiğin çocukla ayrışma-çatışma acıları nasıl gerçekçi ve cesurca ele alınmıştı...
Sonra teknisyen giriyor içeri, elimdeki kitaba gözü takılıyor:
-Aaa, kitabı bitirdiniz sanırım, çok ilginç olsa gerek, bırakamadınız günlerdir, diyor...
Kaslarım artık ısındı, acıtan diğer hareketlere geçiyoruz, çığlık atmamak için kendimi tutuyorum, neyse onları da tamamlıyoruz, teknisyen bu kez omzuma buzlu bir sargı koyup çıkıyor odadan... Kitabın son sayfalarındayım, hatta son satırında:
-Biliyor (Ferda,) rüyanın etkisi uzun sürmeyecek... Ama kısacık bir an, dertli başını rüyanın ninnisinde dinlendirse olmaz mı?
“Ah keşke... Hepimiz bunu zaman zaman ne çok düşleriz” diyorum kendi kendime... “Dün ve Ferda”yı odadaki etajere bırakıp çıkıyorum...
Neyse dışarısı artık aydınlanmış, eve dönüş yolundayım. Bu kez, Erendiz Atasü’nün, “Benim Yazarlarım”dan kimi satırlar aklımdan geçiyor:
-Virginia Woolf, kahramanı Clarissa’yı yaratırken -generallerin yitirdiği savaş ne anlama geliyorsa- hayatı ev içinde başlayıp iten kadının evle ilgili yenilgilerinin -aynı ölçüde yıkıcı olduğunu- okuyucuya iletebilmeyi amaçlar... (Benim Yazarlarım Sayfa 148)
Virginia Woolf haklıdır. Kadınların insan soyunu doğurmakl kalmayıp, doyurmakla da yükümlü oldukları nerede yazılıdır? Genlerimizde mi? Bize öğretilen budur. -Bu satırların yazarı gibi bir kaç kitap yazmış olabilirsiniz ama ev işlerini sevmemekten doğan suçluluğunuz, parmaklarından lezzet damlayan bir kadın olamamaktan kaynaklanan ezikliğiniz sadece kendi başınıza ilken sizi terk edecektir...
Hele şu Bayan Dalloway’i (Virginia Woolf) okuyarak kendine gelmeye çalışan Laura’ya ilişkin satırlarında, Erendiz Atasü’ye öylesine sevgi duyuyorum ki, onu bağrıma basmak geçiyor içimden:
-Laura’nın deneyimi, entelektüel yetenekleri olan kadınlara tanıdık gelecektir. Bana 80’lerdeki kendi halimi anımsattı. O yıllar, aklımı beynimin sınırlarında tutabilmek için bir yöntem geliştirmiştim. Çarşamba öğleden sonraları, öğretim üyesi olduğum fakülteyi “asar”, şehrin beni kimsenin tanıyamayacağı bir köşesine “kaçar,” doyasıya okur ve yazardım. Şimdi hatırlıyorum da her hafta aynı saatte çıktığımı gören ve bana garip garip bakan fakülte kapıcısı, belki de gizli bir ikinci işim olduğunu ya da birisiyle buluşmaya gittiğimi sanırdı.Yarım günlük kayboluştan sonra, eş-anne-sorumlu evlat-öğretim üyesi yüklerimi yeniden sırtlar ve fazla tökezlemeden yürüyebilirdim...
- Oh diyorum kendi kendime, “demek bunca yıl suçluluk duygularıyla kıvranan tek ben değilmişim...” Kafam öyle rahatladı ki, galiba omzum da iyileşiverdi sanki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder